Toen in maart de corona-tijd aanbrak, was het thuis gedaan met de rust. Manlief moest thuis werken en ook de jongens hadden les via internet. Het was behoorlijk wennen. Het rustige sfeertje thuis was ver te zoeken. De calls, van manlief zijn werk, schalden door de woonkamer, terwijl boven een lerares Frans haar best deed, om alles online alles heel duidelijk aan onze zoon uit te leggen.
De rust om te kleien was binnen de kortste keren verdwenen. Het lukte gewoonweg niet meer om de rust ervoor te vinden.
"Zou ik me antikraak inschrijven?' vroeg ik aan mijn mam. Een kunstvriendin van me heeft zo een mooie werkruimte gehuurd tegen een laag bedrag.
Manlief draafde meteen heel enthousiast door. "Ank als ik jou was zou ik kijken voor een winkelpandje of zo hier in Echt'.
Maar daar voelde ik niets voor. Te duur en dan komt te druk om dingen te verkopen hoog te liggen. Ik schreef me in voor antikraak, Helaas waren de panden die voorhanden lagen wat ver uit de buurt. Dus ik moest geduldig afwachten.
Opeens dacht ik aan kasteel Limbricht. Hoe vet zou dat zijn? Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en Igor (de uitbater en kasteelheer van kasteel Limbricht) gevraagd of hij misschien een rustig plekje voor me had. Hij reageerde meteen enthousiast. Er was een ruimte beschikbaar..Jahoor helemaal boven in het kasteel zelf.Op de zolder.Dat had ik niet verwacht...Geweldig! Het enige probleem was, dat er wel nog water aangelegd moest worden, maar dat zou geen probleem vormen . De klusjesman had dat vast zo gefikst.
"Bedenk je maar', zei Igor.
Nee hoor, ik hoefde me niet te bedenken. Deze locatie was het gewoon helemaal.
Oke, ik zou daar wel in mijn uppie zitten, maar dat kan net fijn zijn...rust!
"op welke termijn wil je erin?"
"Zo snel mogelijk!"riep ik blij.
In mijn enthousiasme speurde ik google af, om me toch ook al wat te verdiepen in de historie van mijn nieuwe werkplek. Wat ik daar tegenkwam..is werkelijk niet te geloven.
In de kerker van dat kasteel is Nederlands laatst veroordeelde"heks" vermoord. Opgehangen aan een haak die er nog steeds te zien is. Die arme vrouw was destijds 82 jaar. Haar naam was Entgen Luijten.
Entgen Luijten?
Mijn oma van vaderskant heette ook Luijten, dus ik voelde kippenvel.
Er stond nog een artikel van 2013 waarin een of andere ghosthunt-groep in het kasteel was geweest en daar rare geluiden hadden gehoord. Bovendien had de "spirituele"vrouw van dat groepje na afloop drie krassen op haar rug. Nou je kan je voorstellen dat ik nu toch niet zo enthousiast was om alleen op dat zolderkamertje te zitten. Stel je voor?
Er bleek ook nog een boek te bestaan van de Luijtens-kant, geschreven door Peter Luijten, titel Heerlijk leven. Entgen Luijten bleek inderdaad een verre voorouder van mij te zijn.
Twee nachten heb ik niet kunnen slapen van opwinding, ik vond het allemaal toch wel erg spannend. -nou ja eigenlijk ook wel doodeng-.
Maar de derde dag was ik eroverheen. Als het oud-familie was, zorgde ze vast voor de goede vibes.
Ik besloot met mijn man nog een rondleiding te gaan doen in het kasteel, waarbij we ook de kerker en de haak hebben konden zien. "Dan heb ik het meteen allemaal gezien en gevoeld" z
We waren met drie koppeltjes die mee aan de rondleiding deden. De vader van Igor was onze gids. Hij leidde ons naar een zaal waar hij ging vertellen over de historie van het kasteel. Maar eerst moest hij nog iets kwijt...
"Ik heb dit nog nooit meegemaakt, zei hij Er zijn vandaag maar liefst twee familieleden van Entgen Luijten. Een is familie van Entgen.. (...dat was ik) en de ander is familie van de man van Entgen, ene Bovendeerd" De man in kwestie stond ook verbaasd te kijken. (hij kwam volgens mij ook nog ergens boven uit Holland) .
"Dat heb ik nooit geweten."
We hebben de kerker gezien en de haak waar Entgen aan was opgehangen. Ik voelde geen rare kriebels..geen kippenvel. Dus het was goed.
Er was nu zoveel dat het geen toeval meer kon zijn. Dit moest gewoon mijn plek zijn.
Ik verheugde me erop. Helaas door de corona maatregels had Igor weinig tijd. Hij moest alle zeilen bijzetten om zijn horeca op kasteel Limbricht draaiende te houden
Toen ik eindelijk mocht gaan kijken waar we de wasbak zouden plaatsen, was dat volgens de klusjesman bijna niet te doen. Boven op de zolder zat helaas nergens een waterpunt. Het moest dus beneden van het toilet worden doorgetrokken. 12 Meter de hoogte in. Daar moest toch een echte loodgieter aan te pas komen.In verband met de druk van het water. We zijn op zoek gegaan ,maar net toen ik er zelf een had gevonden kwam de tweede sluiting voor de horeca. Bruiloften werden weer afgelast, feestjes en vergaderingen. Igor had nu echt zijn hoofd niet naar een zolderkamertje staan waar water moest komen. We hebben het dus maar afgeblazen.
Wie weet in de toekomst... Maar voorlopig is kasteel Limbricht van de baan.
heel jammer....
Kasteel Limbricht heeft me in ieder geval een mooie inkijk in het verleden gegeven. Het boek van Heerlijk leven heb ik inmiddels in mijn bezit en ik ben nu heel wat wijzer over hoe mij voorouders leefden. Entgen heb ik inmiddels in mijn hart gesloten..dat arme oude mensje..
Maar ik ben verder gaan zoeken....op zoek naar mijn eigen plekje.
Wordt vervolgd!